ভাষা কেৱল যোগাযোগৰ বাবেই নহয় ই সংস্কৃতি আৰু ঐতিহ্যৰ বাহক। ভাষা হৈছে এক প্ৰাকৃতিক পৰিঘটনা। ই মানুহৰ সামাজিক প্ৰয়োজনীয়তাৰ সৃষ্টি। ভাষা হৈছে স্বেচ্ছাই উৎপাদিত চিহ্নৰ প্ৰণালীৰ জৰিয়তে ধাৰণা, আৱেগ আৰু আকাংক্ষাৰ যোগাযোগ কৰাৰ এক সম্পূৰ্ণ মানৱীয় আৰু অ-সহজাত পদ্ধতি। ভাষা হৈছে এক অত্যন্ত জটিল আৰু বহুমুখী সংহিতা যাক আমাৰ চিন্তা, আকাংক্ষা আৰু অভিজ্ঞতা আন ব্যক্তিক জনোৱাৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰা হয়।  ভাষাই পৃথিৱীৰ সমৃদ্ধ সাংস্কৃতিক বৈচিত্ৰ্য, স্মৃতি, পৰম্পৰা, চিন্তা আৰু অভিব্যক্তিৰ অনন্য উপায়বোৰ তৈয়াৰ কৰে। ভাষা আৰু মানৱ সংস্কৃতি ওতঃপ্ৰোতভাৱে সম্পৰ্কিত আৰু এটা আনটোৰ বাবে অপৰিহাৰ্য। মাতৃভাষা হৈছে আমি প্ৰাকৃতিকভাৱে প্ৰাপ্ত কৰা প্ৰথম ভাষা। আমাৰ মাৰ ভাষা আন যিকোনো বস্তুতকৈ অধিক গুৰুত্বপূৰ্ণ। আমাৰ মাতৃভাষা হৈছে আমাৰ চিন্তাধাৰা, পৰিচয় আৰু সকলো শিক্ষাৰ আধাৰ। মাতৃ ভাষা পৰিচয়, সুৰক্ষা, অস্তিত্ব আৰু জন্মৰ প্ৰতীক। আমাৰ মাতৃভাষা যিয়েই নহওঁক আমি ইয়াক গ্ৰহণ কৰিব লাগিব। ৰাষ্ট্ৰসংঘৰ মতে বিশ্বত কোৱা আনুমানিক ৬০০০ ভাষাৰ কমেও ৪৩% বিপদাপন্ন। শিক্ষা প্ৰণালী আৰু ৰাজহুৱা ক্ষেত্ৰত কেৱল কেইশটামান ভাষাক হে স্থান দিয়া হৈছে, আৰু ডিজিটেল পৃথিৱীত এশৰো কম ভাষা ব্যৱহাৰ কৰা হয়। সেয়েহে আজিৰ এই গোলকীয় গাওঁখনত নিজৰ মাতৃভাষা সংৰক্ষণ কৰাটো অতিকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ। মাতৃভাষা সংৰক্ষণ নকৰিলে নিজৰ পৰিচয়, আপোনজনৰ সৈতে সম্পৰ্ক তথা নিজ সম্প্ৰদায়ৰ অস্তিত্ব ধূলিসাৎ হোৱাটো নিশ্চিত।